فلسفه و شروع سبک شیتوریو و بنیان گذاران
اصول شیتوریو در مهار ضربه
ریوسوی (آب روان)
تنی (تغییر موضع)
کوشن (انقباض و انبساط در ماهیچه ها )
هانگه کی ( پاتک)
راکا (گل های افتاده )
بنیان گذران سبک شیتوریو
«استاد کنوا مابونی»
شیتوریو یکی از مهمترین سبک‌های کاراته است، که توسط کنوا مابونی (۱۹۵۲-۱۸۸۹) بنیان گذاری شد.
شیتوریو متشکل از دو سیستم ناهاته و شوری ته در کاراته میباشد. شیتو از نام‌های دو استاد بزرگ اوکیناوایی گرفته شده
است. بدین صورت که شی از نام ایتوسوآنکو استاد مسلم سیستم شوری ته و کلمه تو از نام هیگااونا کانریو بنیان گذار و استاد
مسلم سیستم ناهاته. در این مکتب توجه خاصی به نیرو و سرعت ورود آن و مرکز ثقل نیرو میشود. کمربندهای شیتوریو
تشکیل شده‌است از : سفید – زرد – نارنجی – سبز – آبی – بنفش – قهوه ای – مشکی دان یک الی ده.این ورزش در ایران توسط
استاد ((علیرضا احسانی)) بنیان گذاری شد.
« استاد علیرضا احسانی »
رئیس و بنیانگذار سبک شیتوریو ایران
درسال 1329 در شهر تربت حيريه متولد شد. به دليل شغل پدر به همرام خانواده به استان خراسان مهاجرت كرد و از همان سنين كودكي شروع به تمرين شنا ، كشتي ، بوكس ، فوتبال و بسكتبال نمود.
در سال 1374 به تهران آمد و تحصيلات دبيرستان را به اتمام رساند، در همين زمان موفق به كست مقاماتي در كشتي سبك آزاد در باشگاه شيرافكن نائل آمد.
در سال 1348 شروع به تحصيل كاراته نزد استاد فرهاد وارسته بنيانگذار كاراته در ايران ، نمود و چند سال بعد در سال 1350 كارخانه كن دو اولين توليد كننده پوشاك و لوازم رزمي در ايران را تاسيس نمود.
دوران يادگيري كاراته وي دوراني بسيار پر افتخار بود و ايشان موفق به كسب مقامات ملي و بين المللي در هر دو رشته كاتا و كميته گرديد.
در سال 1382 موفق به كسب مقام اول كميته و مقام دوم كاتا در مسابقات كاميونيتي اسكول گرديد و سال بعد از آن به مقام سوم كميته تيمي نائل آمد ، همان سال در مسابقات بين المللي برلين توانست مقام سوم را از آن خود نمايد. سال 1354 در سري مسابقات بين المللي تهران به مقام اول نائل آمد و در سال 1355 كه مسابقات قهرماني اروپا (EKU) در تهران برگزار شد ايشان به عنوان يكي از اعضاي تيم ملي ايران در اين مسابقات شركت داشت و پس از اين سري مسابقات كمربند سياه خود را از استاد وارسته دريافت نمود ، در همان سال مقام سوم كميته انفرادي كشور و مقام سوم آسيا و اقيانوسيه در مسابقات قهرماني ( UKOAP ) در كشور اندونزي را از آن خود نمود.
در سال1356 در مسابقات بين المللي ژاپن ( WUKO ) توانست مقام سوم قهرماني جهان را كسب كند و همان سال مقام دوم كميته انفرادي كشور را نيز از آن خود كرد.
شيهان احساني از سال 1354 تاكنون برگزار كننده چنين دوره از مسابقات فدراسيون كاراته بوده اند.
ايشان داراي چندين مدرك داوري ملي و بين المللي از فدراسيون كارته ايران ، فدراسيون چهاني شيتو ريو ( داوري درجه يك ) 1372، فدراسيون كاراته جهان WKF 1373 و نيز اتحاديه سزمانهاي كاراته آسيا AUKO 1373 ميباشد.
در سال 1365 بعد از تلاش جمعي از اساتيد برجسته كان ذن ريو ( شيهان احساني ، شيهان ارسلان خزلي، شيهان لطيف نبي زاده، شيهان عليرضا سليماني ) سازمان بين المللي كارته كان ذن ريو تاسيس گرديد و شيهان احساني به مقام رياست كميته فني اين سازمان منصوب گرديد و در سال 1366 به مقام رياست اين سازمان نائل آمد.
آقاي احساني در سال 1369 به سمت نمايندگي انجمن شيتو كاي ژاپن در ايران منصوب گرديد ، سپس در سال 1374 نمايندگي فدراسيون جهاني شيتوريو كاراته دو ( WSKF ) را در ايران دريافت كرد.
در سال 1366 بنا به دعوت فدراسيون كاراته دو تن از اساتيد ژاپني به جهت رفع ايرداهاي فني و تكنيكي مدرسين كاراته به ايران آمدند كه زمينه آشنايي ايشان با سبك شيتوريو كاراته دو بود و سال بعد پس از سفر پژوهشي ايشان به ژاپن سبك شيتوريو ( كن شي كان ) در ايران پايه نهاده شد و مرحوم حسين جباري ، پژوهشگر و گزارشگر ورزش هاي رزمي ، نقش مهمي در اين زمينه ايفا نمودند.
لازم به ذكر است كه شيهان احساني همچنين بنيانگذار انجمن بين المللي شيتوريو كاراته دو در مركز و غرب آسيا ميباشند و نيز سمت رياست اتحاديه بين المللي انجمنهاي شيتوريو كاراته را بر عهده دارند.
آقاي احساني پايه گذار چندين باشگاه ورزشي در تهران مي باشند( بودكان ، مرشد ، مبارزان ) و نيز سر مربي تيم ملي در سالهاي 1367، 1368و 1369 در ايتاليا ، 1372 در مسابقات جهاني شيتوريو ( WSKF ) ژاپن و مسابقات كاپ جهاني 1379 بودند كه در سري مسابقات كاپ جهاني . تيم ملي ايران موفق به كسب مقام اول مردان جهان گرديد.
شيهان احساني مربيگري بسياري از تيمهاي داخلي و خارجي ( ژاپن ، روسيه ، سوريه ) را بر عهده داشته اند.
ايشان طي سالهاي 1369 تا 1373 چندين كتاب تاليف نموده و يا شاگردان خود را در امر تاليف كتب مربوط به كاراته ياري نموده اند.
لازم به ذكر است آقاي احساني تجربياتي به عنوان گزارشگر و مفسر مجلات ورزشي رزمي نيز دارند.
طي سالهاي 1376 و 1377 با همكاري شبكه دو تلويزيون مجموعه برنامه هاي آموزش كاراته را تهيه نمودند كه در اين سري برنامه ها چهار سبك اصلي كاراته را ( شيتوريو ، گوجوريو ، وادوريو ، شوتوكان ) آموزش دادند.
شيهان احساني در طول مدت خدمات ورزشي خود بيش از صد حكم تقدير و سپاس از سازمانهاي ورزشي و غير ورزشي دريافت نموده اند.
خانم جميله وفايي ، همسر ايشان ، نيز سمت مربيگري تيم ملي كاراته بانوان كشور را بر عهده دارند.
کنوا مابونی
کنوا مابونی بنیانگذار شیتوریو کاراته دو در ۱۴ نوامبر سال ۱۸۸۹ در شوری اوکیناوا به دنیا آمد. او به
هفدهمین نسل از یکی از شجاع ترین مردان جنگی پادشاهی ریوکیو تعلق داشت. کنوا مابونی در کودکی از نظر
فیزیکی ضعیف بود. اعضای خانواده او اغلب داستانهایی از رشادتها و دلاوریهای اجداد و نیاکانش برای او
نقل می‌کردند و او همیشه رویای اینکه روزی از نظر فیزیکی قوی و مانند یکی از آنها شود را در سر
می‌پروراند. در سن ۱۳ سالگی کنوا مابونی به عنوان دانش آموز در مدرسه یکی از استادان معروف کاراته دو،
استاد آنکو ایتوسو که در شوری زندگی می کرد پذیرفته شد. کنوا مابونی هر روز آموزش می دید، در هر
شرایطی حتی در طوفان‌های سخت و نهایتا طی هفت سال او هنر کاراته شوری یا شوریته را آموخت.
وقتی کنوا ۲۰ ساله شد، شروع به آموختن هنر کاراته ناها یا ناهاته نزد استاد کانریو هیگااونــّا کرد. که بعدها
اصول این دو استاد بزرگ کاراته اوکیناوا اساس و پایه شیتوریو کاراته دو که توسط مابونی ابداع گردید، شد.
مابونی بعد از فارغ التحصیلی از دبیرستان و ترک خدمت نظام حدود ده سال در اداره پلیس اوکیناوا خدمت
کرد. شغل او ایجاب می کرد که او به نواحی مختلفی از کشور برود و طی این سفرها این فرصت را داشت که
نزد اساتید محلی کاراته دو شکل‌های دیگر این هنر را نیز بیاموزد. او همچنین هنر قدیمی ریوکان بودو
Ryokan Budo را نیز فراگرفت.
آغاز قرن بیستم، دوره وسیعی برای گسترش کاراته بود. در سال ۱۹۱۰ کاراته به عنوان یک درس مجزا در
برنامه مدارس ژاپن گنجانده شد و این به معنای شناسایی و قبول رسمی کاراته در ژاپن بود. اما هنوز هم
کاراته فاقد یک تشکلیلات استاندارد، منسجم و منظم بود. اکثر اساتید بیشتر به آموزشهای فیزیکی بدن، مچ ها،
آرنج ها و انگشتان با استفاده از ماکی وارا و کیسه شن توجه می کردند، در آْن دوره یونیفرم رسمی کاراته
نظیر چیزی که امروزه می بینیم وجود نداشت.
در طی این سالها کنوا مابونی فعالیت آموزشی خود را آغاز کرد. مابونی و استادش با هم مدرسه کاراته‌ای را به
منظور آموزش این هنر رزمی تاسیس کردند. در ۱۳ فوریه سال ۱۹۱۸ پسر ارشد او متولد شد. در همان سال
کنوا مابونی اقدام به معرفی کاراته در بین ژاپنی‌ها کرده و اساتید معروفی نیز در این امر او را یاری نمودند. او
جلساتی را در خانه خودش با حضور گیچن فوناکوشی، چوجی هاناشیرو، چوشین چی بانا، توکودا، شیمپان
شیروما، سیچو توکومورا و هوکو ایشی‌کاوا برای راهکارهای گسترش کاراته در ژاپن برگزار می کرد. علاوه
بر این در سال ۱۹۱۸ به او افتخار اجرای کاراته در حضور شاهزاده کنی و شاهزاده کاچو در مدرسه اوکیناوا
داده شد. در سال ۱۹۲۴ کنوا مابونی به عنوان مربی کاراته در دو مدرسه مشغول شد و مفتخر به اجرای کاراته
در حضور شاهزاده تی تی بو نیز شد.
در سال ۱۹۲۵ مابونی و چند استاد دیگر، باشگاه کاراته اوکیناوایی را تاسیس کردند و رویای او برای تاسیس
یک باشگاه ثابت آموزش کاراته به حقیقت پیوست. اکثر اساتید معروف کاراته مثل جوهاتسو کیودا، چوجون
میاگی، موتوبو، چوموهاناشیرو، چوجواْشیرو، چوشین چی بانا و گوگنکی از مربیان این دوجو بودند.کنوا
مابونی و چوجون میاگی از مربی‌های ثابت آن باشگاه بودند.
در آن دوران مربی‌ها بیشتر روی آموزشهای فیزیکی تمرکز می‌کردند. وقتی شاگردی از مربی می‌خواست تا
چیزی را برای او توضیح دهد مربی به شاگرد فرصت می‌داد تا به او حمله کند تا سئوال او را با تکنیکهای
دفاعی مختلفی پاسخ دهد و آموزش آنان فقط تمرین مداوم همان تکنیکها بود. همه اساتید تکنیکهای مختلف و
منحصر به فردی داشتند، اما شیوه اصلی آموزش همه آنها یکی بود، آموزش عملی.
سال ۱۹۲۷ سال مهمی برای کنوا مابونی بود. او با جیگورو کانو پایه‌گذار جودوی مدرن که برای تاسیس
باشگاه جودو به اوکیناوا آمده بود ملاقات کرد. چوجون میاگی و کنوا مابونی فرصتی یافتند تا تکنیکهای
کاراته را برای کانو نمایش و توضیح دهند. کانو کاراته را فنی مناسب و ایده‌آل هم برای دفاع و هم برای حمله
یافت و لذا در مورد ضرورت گسترش کاراته در ژاپن صحبت کرد. سخنان جیگورو کانو بقدری در روح و
روان مابونی تاثیر گذاشته بود که وی تصمیم گرفت به اوزاکا برود و خودش را وقف گسترش و ملی کردن
کاراته در ژاپن کند.
از آنجایی که کاراته یک هنر اصیل اوکیناوایی بود، کنوا مابونی زمانی که به اوزاکا رفت با یک درک غلط از
کاراته روبرو شد. در آنجا هیچ باشگاه عمومی برای کاراته وجود نداشت پس مابونی سعی کرد تا کاراته را در
پاسگاه‌های پلیس و معابد بودائی تعلیم و ترویج دهد. انبوه تماشاچیان در پذیرفتن کاراته مشکل داشتند، کنوا
مابونی تلاش شبانه‌روزی خود را جهت ترویج کاراته آغاز کرد، او حتی “تامه شیواری” ( شکستن آجر و
تخته) را تمرین می‌داد تا نیروی این هنر رزمی را به عموم مردم نشان دهد. بعضی مواقع از کاراته در
دعواهای معمولی استفاده می‌شد که این امر با ایدئولوژی کاراته تناقض داشت و به اعتبار آن لطمه می‌زد. پلیس
هم سعی می‌کرد با کاراته مقابله کند چون مواردی وجود داشت که طی دستگیری مجرمان، پلیس مجروح می‌شد.
با وجود همه این مشکلات کنوا مابونی در راهی که انتخاب کرده بود ثابت قدم بوده و تلاشهای پی درپی او
نهایتا به ثمر رسید و نتیجه آن تاسیس سازمانی با نام دای نیهون کاراته دو در سال ۱۹۳۱ شد. بعدها این
سازمان به نیهون کاراته دو کای تغیر نام داد و منجر به پیدایش شیتوکای مدرن شد. اکثر اعضاء سازمان
شاگردان خود کنوا مابونی بودند که امروزه هسته اصلی فدراسیون شیتوکای کاراته ژاپن را شکل داده‌اند.
بعد از جنگ جهانی دوم باشگاه‌های کاراته یکی پس از دیگری در مدارس و دانشگاهها افتتاح شدند. آنها
مسابقات مختلفی را برگزار کرده و آماده میزبانی مسابقات قهرمانی در ژاپن می شدند. طی سالهای سخت جنگ
جهانی دوم مابونی با وقف خودش برای گسترش و پیشرفت کاراته شیتوریو کمک شایانی به بازسازی ژاپن
کرد. متاسفانه مرگ به او مهلت به ثمر رساندن سایر برنامه هایش را نداد و او در ۲۳ می سال ۱۹۵۲ در
گذشت.
کاراته شیتوریو که به وسیله کنوا مابونی ابداع شده بود از قسمتهای برجسته ای از کاراته شوری استاد ایتوسو
و کاراته ناهای استاد هی گااونا اقتباس شده و نام شیتوریو از حروف شکل اول اسامی این اساتید شکل گرفته
شده است. مابونی در حین آموزش شاگردانش در دوجو توجه زیادی به کاتاها می کرد. او معتقد بود که کاتاها
هم شامل تکنیکهای دفاعی و هم تکنیکهای حمله‌ای هستند که مهمترین بخش کاراته به شمار می آیند و دانستن
معنای هر حرکت در کاتا و اجرای درست آن ضرورت دارد. کنوا مابونی اولین نفری بود که اصول
Bunkai Kumite و Hokei Kumite را معرفی کرد، که هدف و استفاده درست از هر کاتا را نشان
می‌داد. نتیجه نهایی از آموزش کاتا به کاربردن تکنیکهای کاراته مبارزه است. همچنین تمرین مداوم کاتا به
انتقال اطلاعات و دانش موجود در کاتا به نسل بعد نیز کمک می کند. شیتوریو کاراته برخلاف سایر سبک
های کاراته کاتاهای بسیاری دارد.
به عقیده مابونی شاگردی که کاتا نمی داند و فقط کومیته تمرین می کند هیچوقت در کاراته پیشرفت نخواهد کرد
و هیچوقت معنای کاراته را درک نخواهد کرد.
مدرسه شیتوکای کاراته فعالیت بین المللی خودش را آغاز کرد و اساتید سبک به آسیا، آمریکای لاتین، ایالت
متحد امریکا و اروپا روانه شدند. در نوامبر ۱۹۹۰ نمایندگانی رسمی از کشورهای مختلف به منظور بحث و
گفتگو برای گسترش کاراته در جهان و تاسیس فدراسیون جهانی شیتوریو کاراته در مکزیکوسیتی گرد هم
آمدند. همین موضوع در هاوانا در طی اولین مسابقات قهرمانی کاراته شیتوکای آمریکا مورد بحث قرار گرفت
و نهایتا در ۱۹ مارس ۱۹۹۳ فدراسیون جهانی شیتوریوکاراته با مرکزیت توکیو و ریاست مانزو ایواتا تاسیس
شد و نمایندگانی از ۲۸ کشور جهان در اولین دوره مسابقات آن شرکت کردند .
فلسفه شوهاری
کوچکتر که بودیم، بزرگترهای عاقل داستان یک استاد کشتی را برایمان تعریف می کردند که 99 فن را به شاگردش آموخت و یک فن را برای خود نگه داشت و در انتها نیز توسط همان یک فن شاگردش را ضربه کرد. این داستان مخرب که نمودار تفکرات مخرب بعضی از ما ایرانی ها است دارای چند پند ضداخلاقی برای استادها و شاگردان آنها می باشد.
پندهایی برای استاد: به شاگردانت اعتماد نکن. آنها را در بی خبری نگه دار. اجازه استقلال به آنها نده. به هر قیمت که ممکن است آنها را تضعیف کن(حتی اگر پس از گذشت چند نسل چیزی از هنر تو باقی نماند). مهم؛ حفظ اسطوره شکست ناپذیری تو است.
پندهایی برای شاگردان: به استادتان اعتماد نکنید. در راستی و درستکاری آنها شک کنید. در صحت فنونی که به شما آموخته اند شک کنید. استادان موجوداتی شکست ناپذیر هستند. پس هر قدر هم که کوشش کنید به آنها نمی رسید. جیب خود را محکم بچسبید.
در یک جمله، استاد و شاگرد نباید به هم اعتماد کنند. ذکر خاطره ای در اینجا بی مناسبت نیست. استادم داستان یکی از اساتید رزمی را نقل می کرد که هرگاه حس می کرد شاگردان ارشدش از نظر تکنیکی دارند به وی می رسند، با گرفتن بهانه ای ،مثل منظم نبودن لباس، کلاس هنرجویان ارشدش را منحل می کرد. در شهرستان مورد نظر، آن سبک را فقط همین استاد تدریس می کرده است و شاگردان چاره ای جز تغییر سبک یا رهاکردن ورزش مورد علاقه شان را نداشته اند. بدین سان استاد هم ضعف تکنیکی خود را پنهان می کرده است و هم از شر رقبای آینده اش (به زعم خود) راحت می شده است و هم همواره در بالاترین قله جایگاه خود را حفظ مینموده است.
شوهاری از نظر ادبی یعنی برگرفته از کاتا, استمرار و تداوم تمرینات سخت, شوهاری تلاشی کلاسیک در فرایند آموزشی فرهنگ ژاپن محسوب میشود. چنین شیوه‌ی منحصر به‌فردی برای یادگیری از قرن‌ها پیش در ژاپن وجود داشته و روشی سودمند برای زنده ماندن بسیاری از مهارت‌های فنی, دانش و سنن قدیمی ژاپنی بوده است. شوهاری در اصل عملکرد منحصر به‌فردی در انضباط غرور آفرین هنرهای رزمی است که شودان(کمربند سیاد دان یک) گام نخست محسوب می‌گردد.
شوهاری, چرخ محرک سیرتکاملی کاتاها میباشد.
«شو»: به معنی تکرار و تقلید برای یادگیری و اجرای حرکت یا تکنیک تا جای ممکن شبیه به استاد.
«ها»: اشاره به تغییر ماهرانه و استادانه حرکاتی دارد که ناچاراً به واسطه‌ی فیزیک اندام هنرجو, در اثر تجربه و درک شخصی به‌وجود می‌آید.
کاراته‌کا با تغییر و تطبیق عملی, دانش و تسلط کاملی بر تکنیک ها پیدا میکند.
ری چیست؟
بعضی از هنرجویان هنرهای مدرن رزمی نسبت به کاتا و به خصوص فلسفه‌ی «شوهاری» بی‌توجه بوده و آنها را محدود کننده و مربوط به گذشته و سنتی قدیمی می‌دانند. در حقیقت این خدشه فکری و رخنه‌ی آن ریشه در تفسیر غلط کاتا توسط آنان دارد.
مثل بسیاری از کارشناسان پشت میز نشین، این افراد از حد تجارب یک «شودان» فراتر نمی‌روند و در حدود توضیح و تفسیر مطالب و موضوعاتی بر می‌آیند که در صلاحیت آنان نیست و ازاینرو قادر به درک‌شان نمی‌باشند، مانند تماشاچیانی که از بیرون به موضوع نگاه میکنند؛ و فاقد تجارب عمیق آموزشی هستند، صرفا کاتا را به عنوان یک هنر می‌بینند.
درحالی که کاراته نه تنها هنر بلکه ابزار آموزشی پیچیده‌ای است که تنها سطح ظاهری برخی مفاهیم هنری را نمایش میدهد، از آن منظر و در بیان و تفسیری ناقص کاتا هم یک هنر است. مثل این است که کتاب فرهنگ لغت را به عنوان یک زبان کامل محسوب کنیم.
متاسفانه تعداد زیادی از سبک‌های سنتی ژاپنی ناخواسته موجب تحکیم چنین تفسیر غلطی، گاها حتا با تاکید زیاد، در مورد کاتا را فراهم نموده‌اند. بدین معنی که اغلب معانی و عناصر اصلی هسته و دانش کاتاها در این سبک‌ها از بین رفته و تنها پوکه‌ی ظاهری و قالبی نمایشی از یک کاتا باقی مانده است.
علت اصلی این بود که در برخی سبک‌ها چیزی جز کاتا باقی نمانده بود تا آنها اقدام به آموزش کنند، درنتیجه به تفسیر و توضیح درباره‌ی تکنیکهای کاتا به‌عنوان نیروی محرکه و موتور مولد سبک خود روی آوردند.
وقتی چنین اتفاقی در سبکی روی میدهد به ناچار آن سبک تبدیل به نوعی رقص ساده میشود که عملکرد و کاربرد کاتا و مفاهیم علمی و کاربردی آن در مرتبه‌ی دوم توجه قرار می‌گیرد. چنین رسومی به‌طور موثر مرده‌اند. آنها مانند اسکلت‌هایی هستند که تلاش میکنند نقش انسان زنده‌ای را بازی کنند. چنین کاری غیرممکن است
شوهاری کلمه ای است ژاپنی برای توضیح دادن پیشرفت و تکامل در آموزش هنرهای رزمی.
شو میتواند دو معنی حفاظت کردن و اطاعت کردن را داشته باشد (Follow). هر دو معنی به گونه ای مناسب رابطه بین هنرجو و مربی (که باید مثل رابطه والدین و فرزندانش باشد) را توضیح میدهد. هنرجو باید هرچه را مربی ارائه میدهد، فرا گیرد. باید مشتاق یادگیری باشد و موافق با تمام اصلاح ها و انتقادهای سازنده. مربی باید هنرجو را همانگونه که والدین از فرزندشان در دوران رشد مواظبت میکنند. مراقبت کند. باید مراقب علایق هنرجو باشد و برای پیشرفت هایش وی را تشویق کند.
شو در ابتدا در یک روش قاطعانه تاکید میکند تا هنرجو برای آموزش های آینده دارای پایه ای قوی گردد و تمامی هنرجویان (با توجه به تفاوت های موجود در ساختمان بدنی، سن و توانایی هایشان) به روشی یکسان تکنیکها را انجام دهند.
ها کلمه ای دیگر است به همراه دو معنی مناسب، رها کردن با خنثی کردن (Break away) بعضی وقت ها پس از رسیدن هنرجو به سطح کمربند سیاه، وی به دو راه متمایل میشود. در یکی هنرجو از اصول اساسی جدا شده (و رهاتر و بیشتر به توسط خیال) شروع به اضافه کردن اصول به دست آمده از تمرین های اولیه به صورتی جدید میکند. در روشی که تکنیک ها را اجرا میکند، تک روی وی پدیدار خواهد شد. در مرحله عمیق تر او از تعالیم سخت مربی نیز جدا شده و شروع به سوال کردن و کشف کردن بیشتر، از میان تجربیات شخصی خود میکند. این میتواند در زمانی اتفاق بیفتد که تلاش های استاد را خنثی کند.
با پیشرفت سفر اکتشافی هنرجو، وی به طرح سوالاتی بیپایان میپردازد که همگی با چرا آغاز میشوند. در این مرحله رابطه بین مربی و هنرجو مانند رابطه بین والدین و فرزند بالغ است. مربی چون یک استاد ماهر است و هنرجو ممکن است که برای دیگران، یک مربی باشد.
ری مرحله ای است هنرجو حالا دارای کمربند مشکی با درجه ای بالا است، از مربی جدا شده است و مجذوب تمام چیزهایی است که از آنها میتوانسته بیاموزد (Fluent) این بدین معنی نیست که مربی و هنرجو نمیتوانند از این رابطه داشته باشند. در حقیقت، تضاد کاملا طبیعی است، اما حالا آنها باید پیمان قویتری نسبت به گذشته داشته باشند، محکمتر از پدربزرگ با فرزندش که حالا خود بچه دارد. ازاینرو، اکنون هنرجو کاملا مستقل است، وی گنج خود را ذخیره کرده است و شکیبایی مشورت با استادش را و توانگری در رابطه شان وجود دارد که از بین تجارب مشترک شان بر میخیزد. اما هنرجو اکنون در حال آموختن و پیشرفت کردن از کشفیات خودش می باشد تا تعالیم مربی و حرکات خلاقانه اش را به نمایش میگذارد. تکنیکهای هنرجو مهر شخصیت و منش وی را دارند
ری همچنین یک معنی دوگانه دارد. معنی دوم به معنی رها کردن است. حالا هنرجو بیشتر در جستجوی استقلالش از مربی است و مربی باید وی را رها کند. شوهاری یک پیشرفت خطی نیست بلکه بیشتر شبیه دو ابری با مرکز یکسان میباشد. بنابراین شو بدون ها و هر دو بدون ری میتوانند وجود داشته باشند.
بدینسان اصول اساسی ثابت میمانند، فقط با پیشرفت او طعم تکنیک های اجرا شده را شروع به چشیدن میکند. همینطور هنرجو و مربی همیشه با هم در رابطه نزدیک، دانش، تجربیات، فرهنگ و سنت مشترکشان، شریک هستند. سرانجام شوهاری باید به برتری هنرجو نسبت به استادش (در مهارت و دانش) منجر شود و این است سرچشمه تکامل و اصلاح فنون هنرهای رزمی.
اگر هنرجو هرگز از استادش سبقت نگیرد، در بهترین حالت، پیشرفت و تکامل هنر رزمی راکد خواهد ماند. اگر هنرجو هرگز به سطح توانایی های استادش نرسد، هنرهای رزمی فاسد خواهند شد. اما اگر هنرجو بتواند تمام آنچه را که استادش ارائه میدهد، انجام دهد و حتی به مراحلی پیشرفته تر برسد، هنرهای رزمی همیشه پیشرفت کرده و رشد خواهند نمود.
